Biraz iyiyim galiba. Canım eskisi gibi yanmıyor,üzülmüyorum.Alıştım yokluğuna.Zor oldu ama alıştım.Görünce başımı falan çevirmiyorum aksine gözünün içine bakıyorum. Ayakta olduğumu bil sen olmadanda yaşayacağımı anla diye. Belki de geri dönmeni istiyorumdur ama bilemezsin. Sen yanındakilerle mutlusun bende kendimle.Bu sana yazdığım ilk yada son yazı değil. Sana yazmayı bırakmicam , yazıcam. Yazmalıyım ki en sonunda yazacak bir şey kalmasın. Önceki kadar olmasa da kötüyüm neden biliyor musun? SEN. Gözümün içine bakıyorsun , yanımdan geçiyorsun , aynı banka oturuyorsun. Böyle nereye kadar yaşar ki insan? Daha ne kaldı geriye? Duygularımı siktin resmen artık kime ne hissedeceğimi bilmiyorum. Ama gerçekten alıştım. Yokluğun daha iyi hatta. Hayatıma yeni birisini alamam , yerini dolduramam belki ama vazgeçebilirim senden. O kadar güçlüyüm. Dışardan gördüğün gibiyim şu aralar. MUTLU. Ama ne kadar mutluyum? Sadece 2-3 dakikalık o mutluluk. Bayadır konuşmuyoruz,konuşmayalım. Gel al anılarını,acılarını git. Git ki kendime gelebileyim. Git ki hayatıma devam edeyim. GİT.