Aradan geçen onca zamandan sonra tekrar eskisi gibi baktım sana. Belki de kısacık bir zamanda ayağındaki ayakkabıdan yüzündeki çizgiye kadar inceledim. Tekrar ve son kez. Baktım yüzüne, gözlerine.. Bana ait hiçbir şey göremedim ve biliyor musun, bu benim canımı hiç yakmadı. Sadece bir an için canımı eskisi gibi yakamadığın için üzüldüm. Onca yaşanan şeyin artık sadece geçmişte kalan bir anı olmana üzüldüm. Yeni dank etti kafama sanırım. İnsan birine aşık olunca sahiden aptallaşıyormuş.

Eskiden gözüme hiç batmayan ve hatta o çok sevdiğim kusurların gözüme batar olmuş, beni rahatsız eder olmuş. Çok yazık. Senin eserin çünkü tüm bunlar. Ben seni tüm kusurlarınla sevebilmişken sen bunu denemedin bile. Halbuki seni hayatında mutluluk sarhoşu edebilecek kadar seven tek insan bendim. İstemedin. Biliyor musun, artık bende seni istemiyorum. Anıların hatırına, yaşananlara duyduğum saygıyla bakıyorum sadece sana.