Ve gittin, hiçbir şey demeden. Sahi bir vedayı bile hak etmemiş miydim? Bu kadar mı değersizdim? Bir mesaj bile yazamadın mı? Bir “hoşçakal”ı çok mu gördün? Sevgini çok gördüğün gibi.. Bir anda çekip gitmek gerçekten bu kadar kolay mıydı senin için? Mutluymuşsun, duyuyorum etraftan. Seni üzen şeyler olmasından korkuyorum. Yalnız üzülmenden. Aslına bakarsan canımı yakan bensiz gülümsemen değil, yanında ben yokken ağlaman. İhtiyacın olsa gel desen, gelmez miydim? Aslında sen haklıydın. Ben farklıydım. Ben kendi bencilliklerim uğruna senin canını yakacak hiçbir şey yapmadım hiçbir zaman. Hep seni düşündüm. Seni başkasına bırakmayacak kadar çok, ama aynı zamanda başkasında oldugunu bile bile bekleyecek kadar delicesine sevdim. Kendim için berbat bir durum olsa bile senin icin en iyisini istedim hep. Sen bunca şeye rağmen bir vedayı bile çok gördün. Yazık, çok yazık. Hiç mi aklına gelmiyorum diye düşünmekten kafayı yeme derecesine geldiğimi tahmin edip, hala gelmiyorsun ya. Yaşadıklarımıza da, sana verdiğim sevgiye de, senin için yaptığım onca şeye de yazık.