Sen yokken bile seni sevdim ben. En umutsuz anlarda bile vazgeçmedim seni sevmekten. Sen başkasına gittiğinde bile ben sendeydim. Birini unutmanın en iyi yolunun onun yerine başkasını koymak olduğunu söylediler, denedim. Yapamadım. İstediğim tek koku senin kokunken, başkasına sarılamadım. Seni özlerken, başkasını sevemedim. Özür dilerim. Kocaman bir hayal kırıklığıydın. Ne zaman kendimi toparlayacak gibi olsam, tekrar karşıma çıktın. En ufak sarsıntılarda yıkıldım, şimdi aşkımızın enkazı altındayım. Altından kalkamıyorum anıların. Hala kurtarmanı bekliyorum ama bilirsin ya günden güne senin de beni aramayı bıraktığının farkındayım. Unuttuğunun, artık aklına gelmediğimin, kendi hayatına devam ettiğinin farkındayım. Canımı yakan da bu. Ben seni beklerken, senin bundan haberin bile yok. 

Ve en kötüsü de senin yüzünden kimseye güvenemiyorum artık. Herkese “nasılsa gidecek” gözüyle bakıyorum. Yapamıyorum tekrar. Sen yokken yaptıklarımın suçlusu da sensin. Biz bitmedik, yarım kaldık, yarım bırakıldık. Bitseydi, hala seni özlemezdim değil mi? Bitseydi, hala seninle konuşurken sesim titremezdi, gözlerim dolmazdı? Bitseydi, geçerdi değil mi? Ama geçmedi, gerçekten. Hiç geçmedi.