Peki neden başka insanlara kaçtık? Neden birbirimizi yarı yolda bıraktık? Neden  birbirimizden uzaklaştık? İnan hiç bilmiyorum. Ama sonumuz böyle olmamalıydı. Biz bunu hak etmedik. Her zaman birbirimizde huzur bulmalıydık. Birbirimizin sesinde, birbirimizin kollarında işte. Öylesine çekip gidemezdik anlasana. Peki ben aklına geliyor muyum? Yaşadığımız o özel şeyleri başkasında gördüğünde tebessüm oluyor mu yüzünde? Ya da adım geçtiğinde gözlerini kapatıp yaşadığımız her şeyi en ince ayrıntısına kadar yeniden yaşıyor musun o an? Sahiplendiğimiz o sokaklara giriyor musun yeniden? Herhangi bi şey gördüğünde “bunu da onunla yapmıştık” diyor musun?

Evet belkide şuan başkasıyla olabilirsin. Ya da hayatında her şey kötü de olabilir. Ama şunu bil ki; ben başkasıyla gülebilirim, başkasıyla eğlenebilirim ya da başkasıyla sabahlara kadar konuşup bi şeylerimi paylaşabilirim. Ama hiç biri senin kadar değerli değil. Hiç kimse senin gibi gülemez. Hiç kimse senin gibi merak edemez beni, etmedi de. Ben her günü bir gün gelirsin umuduyla yaşıyorum. Hiç usanmadan hem de. Gittiğin o günden beri hatta. Eğer olur da bu yazıyı okuyorsan gözlerinin dolmasını istiyorum. Canının acımasını değil.