İnsan birini çok sevince onun gitmesine dayamıyor, veda edemiyor mesela. Sessizce izliyor gidişini. İçinde kopan fırtınalar, dudaklarına vurup gitme diyemiyor. Ardından bakıyor, bakıyor. Özlüyor hem de çok özlüyor. Kimseyi yerine koyamıyor, birilerinin gelip boşluğunu doldurmasından korksa da herkeste onu arıyor. Aslında her gelen daha çok hatırlıyor sana onu. Kimseyi onun kadar sevemeyeceğine inandırıyor kendini. Yokluğuna alışmayı değil de boşluğuna tutunmayı seçiyor belki de.

Ama öyle olmuyor, hiç ummasan da bir gün her şey bitiyor. Tek seferde, acısız. Tanrı boş durmuyor, biri daha çıkıyor karşına ve her şey yeniden başlıyor.