İçimi dökemiyorum artık. Sığmıyor kelimelere. Oysa sadece ne kadar çok özlediğimi yazmak istiyorum ama birleştiremiyorum harfleri. Yetersiz kalıyor “çok özledim”ler. İyi misin onu bile bilmiyorum. Belki sesini duysam geçerdi bu içimdeki anlamsız hüzün..

Olması gerekenden kısa mı sürer en güzel şeyler? Mutluluk ne kadar fazlaysa o kadar kısa mıdır? Mutluydum eskiden hatırlıyorum.. Kısa süren çok güzel bir mutluluğum vardı. Rüya mıydı, yoksa gerçek mi bilmiyorum. Ama mutluydum eskiden.

Aslında çok zor olmuyor artık. Kalabalıklarda unutuyorum özlediğimi. Kafamı sürekli meşgul ediyorum özlememek için. Saçmalıyorum çoğu zaman. Gereksiz ve boş insanların saçma eylemlerine ortak oluyorum. Yine de etraf sessizleşince seninle doluyor içim. Çıldırıyorum. Gecenin hüznüyle birleşince yokluğun, baş edilemez bir özlem çekiyorum.

Özleyip özlemediğini bilmiyor olmak o kadar acıtıyor ki canımı tahmin bile edemezsin. Keşke bununla sınırlı kalsaydı. Kim olduğunu bile bilmiyorum senin. Hatırlayamıyorum..

Kim olduğunu unuttum ama sevmekten vazgeçemedim sanırım. Özlemek istemiyorum artık seni. Canımı yakıyorsun.

Bir gün seni özlediğimi bile unutacağım.