Aslında sana değil kendime kızıyorum ben, bu kadar çokken yokluğun, adın dilimden düşmüyor. Hava soğuk oluyor üşüyor mu diyorum, yemek yiyorum aç mı diyorum, çok güzel bi film izliyorum acaba izledi mi diyorum, yeni bir müzik keşfediyorum içinde senin olduğun keşke o da dinlese diyorum, bir yere gidiyorum keşke o da yanımda olsaydı diyorum yani uzun lafın kısası yokluğunu üst üste koyup daha çok özlüyorum. Ben bi daha böyle kimseye yaklaşamam diyorum içime atıyorum söylemek isteyipte söyleyemediklerimi çünkü başlasam sonu gelmeyecek cümleler var. Çünkü gerçekleşmesi gereken hayallerimiz var, çünkü yapacak bi çok şey var sen yoksun aptal çünkü yokmuşsun gibi gözüküyo ama çoksun. İçimde geçmeyen bi acı var artık en mutlu anım yok artık insanlara karşı üzüntüsünü belli etmemeye çalışan sahte gülücükler var. Her anımda sen varsın, seni unutmak değil şimdi ki sevdiğimden daha çok sevmek istiyorum. Yine gel istiyorum, yine seni istiyorum ben. Sadece seni. Başka hiç kimseye ihtiyacım yok tek isteğim geri dönmen sevmen beni. Bilmiyorum boşluktayım. Hem unutmak için sevmedim seni ben. Düşünüyorum da beni üzmek bu kadar kolayken sevmek bu kadar zor olmamalı. Gel hadi tekrar sev beni. Yine mutlu olup gülelim çok mu zor bu istediklerim. Her neyse zaten hiç bi önemi yok ne sevdiğim kadar seviliyorum ne verdiğim değer kadar değer görüyorum. Umursamaman daha çok yakıyo canımı mutluluğun, rahatlığın. Düşündükçe daha çok üzülüyorum, geceleri uyuyamıyorum bazen ağlarken uyuya kalıyorum beni sevmediğini bildiğim her saniye daha kötü oluyorum. Lütfen sadece eskisi gibi sev beni, çok mu?