Sadece tüm acılarıma küçük dokunuşlar yapıp, tüm sızılarımı dindirmeni istiyordum.

 Senden vazgeçmem gerektiğini biliyorum. Bana zarar veriyorsun. Hayallerimden… Senden vazgeçmem gerekiyor. Canım çok yandığı halde susuyorum. Ya da gece yarısı birdenbire ağlamaya başladığımda sesimi duymasınlar diye yüzümü yastığa bastırıyorum. Gizli gizli ağlamak, göğüs kafesinin tam ortasına yerleşen ve bir türlü yok olmayan o ağırlığın daha da artmasına sebep oluyor. Beni mutlu eden hayalinin şefkatli kollarına sığınıyorum. Ama biliyorum, biliyorum sen gerçek değilsin. Ama yine de iyi şeyleri düşünmek gülümsetir belki beni, kim bilir…

Güzel bir müzik dinlediğimde aklıma sen gelmemelisin. Hatta senin ilgili hiçbir şey gelmemeli. ” Keşke yanımda olsan” gibi özlem dolu cümleler sarf etmemeliyim senin için. Çünkü bu hiçbir şeyi değiştirmiyor. Sadece daha çok üzülüyorum. Bitmiyor, sadece bazen senin beni hissettiğini sanıyorum. Hissediyorsundur da belki. Bilmiyorum. Ama hayalini kurunca bile verdiğin acı geçmiyor esasında. Zaman alıştırmıyor da.

Senin, beni ne kadar çok üzdüğünü düşünmemem gerekiyor. Zamana bırakmak en iyisi derler. Zaman her şeyin ilacıdır sözüne inanmıyorsun sen de biliyorum. O söz sadece uydurma. Zaman hiçbir şeye ilaç olamıyor. Unutmuş gibi yapıyorsun ama unutmuyorsun, üzülmemiş gibi davranıyorsun ama üzülüyorsun. İşin en kötü tarafı kimse üzüldüğünü anlamıyor. Anlıyor da umursamıyor da olabilirler. İnsanlarda bencillik denen şey olmasa keşke.

Hiçbir zaman istediğim gibi olmadı her şey. Ya bir şey eksikti hayatımda ya da sen hiç bilmediğin içindi benim ne kadar çok sevdiğimi..Susuyorsun ya. Sustukça birikiyor içindeki kelimeler ve farkında olmadan çığlık çığlığa büyüyor sessizliğin. Seni düşünmek bile yine onlarca parçaya bölünmeme sebep oluyor. Bilmeden de bana zarar veriyorsun. 

Tüm bunlara rağmen, aslında seni çok özlüyorum. Hiç gerçek olmayacağız belki ama ne yapayım, özlüyorum işte.

Ve tüm bunlara rağmen, seni hala çok seviyorum. Unutamam asla…